ПЯТНАЦЦАЦІХВІЛЁВАЯ
СУСТРЭЧА З МАЦІ БОЖАЙ
Хрост Езуса ў Ярдане
Маці, вось я!
Я разам з Тваім
Сэрцам, о Беззаганная Маці, у гэты асаблівы дзень, які Ты сама выбрала. Сёння
першая субота месяца. А таму – гэта дзень надзеі, якую Ты нясеш тым, што яшчэ ў
чысцы, але таксама дзень любові, якой ты агарняешь увесь свет, таксама і
грэшнікаў.
Я чую, як б’ецца
Тваё Сэрца, Маці, але бачу таксама церні, якія яго аплятаюць і прычыняюць Табе
боль. Я прагну сёння выцягнуць хоць адзін шып з Твайго Сэрца. Я ведаю, што магу
гэта зрабіць актам узнагароды. Я адкрываю перад Табой сваё сэрца, прагнучы
суправаджаць Цябе, каб на працягу гэтых хвілін разважання быць з Табой, каб
суцешыць Цябе, каб спачуваць Твайму Сэрцу, Найсвяцейшая Маці.
Маці! Я іду за
Табой шляхам ружанцовых таямніц, бо гэта была Твая просьба. Сёння, стоячы побач
з Табой, я знаходжуся над Ярданам, дзе Твой Сын прымае хрост.
Евангелле паводле
Мацвея так апісвае гэтую падзею. “Тады
Езус прыйшоў з
Галілеі на Ярдан
да Яна, каб
атрымаць ад яго хрост. Ян стрымліваў Яго, кажучы: «Гэта мне трэба прымаць хрост
ад Цябе, а Ты прыходзіш да мяне?» Але Езус сказаў яму ў адказ: «Дазволь цяпер,
бо так належыць нам выканаць
усё, што справядліва».
Тады Ян дазволіў Яму. Калі Езус ахрысціўся, адразу выйшаў з вады. І вось
раскрыліся Яму нябёсы, і ўбачыў Духа Божага, які спускаўся, як голуб, і
сыходзіў на Яго. І
вось голас з нябёсаў прамовіў: «Гэта Сын Мой умілаваны, якога Я ўпадабаў»” (Мц 3,
13-17).
Я адчуваю Твой
боль, Маці, і задумваюся над тым, чаму Ты церпіш?
Гэта Езус просіць
хросту. Ян, здаецца, здзіўлены і разгублены, але праз хвіліну выконвае просьбу
Твайго Сына. І яшчэ голас з неба, які пацвярджае тое, што Ты пачула ў хвіліну
звеставання, што Тваё Дзіця будзе названае Сынам Найвышэйшага. У гэты момант
здзяйсняюцца словы Арханёла. Я веру і давяраю, што ў Тваім fiat, Марыя,
не было нават ценю сумневу, а таму гэта не Табе патрэбныя гэтыя словы, а яны
патрэбныя мне, каб яшчэ больш верыць і любіць.
Чаму, аднак,
церпіць Тваё Сэрца, о Беззаганная? Я задаю сабе гэта пытанне, прагнучы
адначасова аблегчыць твой боль.
Калі Сын
Найвышэйшага, Твой Сын Езус Хрыстус просіць хросту, то ці потым сакрамэнт
хросту можа быць пагарджаны чалавекам? Калі сам Бог, становячыся чалавекам,
прымае хрост, ці можа быць ён нязначным абрадам? Хоць хрост удзяляецца
чалавекам простым жэстам, аднак у гэты момант адбываецца нешта большае: адчыняецца
неба, сыходзіць Дух Святы, а Бог Айцец кажа, што: “Гэта Яго ўмілаваны Сын”.
Дзякую Табе,
Маці, што Ты ўзяла мяне на раку Ярдан, дзе ў мяне цяпер адкрываюцца вочы. Я
таксама прыняў хрост, а таксама шмат маіх сясцёр і братоў па ўсім свеце. Хрост
– гэта пачатак дарогі да неба, гэта найкатоўнейшы дар, які маглі нам ахвяраваць
бацькі. Калі сам Езус просіць хросту, то ці можа чалавек сёння сказаць: мне не
патрэбны хрост, або: прашу скрэсліць мяне з кнігі хростаў? А аднак, гэта
адбываецца! Калі Маці дзеліцца найкаштоўнейшым дарам са сваім дзіцём, а яно
гэты дар занядбоўвае, або зневажае, ці гэтым не ўплятае церні ў яе сэрца? О,
Беззаганнае Сэрца! Праз хрост я ўваходжу на дарогу да неба, да вечнасці, да
сапраўднага жыцця ў Богу. Ці ж шып, які ўпіваецца ў сэрца не з’яўляецца
вобразам дзіцяці, якое пакідае шлях веры і замест удзячнасці кіруе словы
папроку: я сам хачу прымаць рашэнні, я сам хачу выбіраць, ніхто не мае права
без майго жадання мяне ахрысціць.
Беззаганная Маці!
Гэта сам Бог просіць у чалавека хросту і праз яг паслугу атрымлівае гэты дар.
Ці ж сэрца любячай маці не будзе балець, чуючы, як яе ўласнае дзіця сцвярджае:
навошта мне Касцёл, мне не патрэбна паслуга святара, калі мне будзе трэба, я
сам вырашу свае пытанні з Богам. Беззаганная Маці Касцёла і Маці наша, які ж
вялікі Твой Боль, калі Твае дзеці ў сваёй ганарлівасці ставяць сябе вышэй за
Бога і пагарджаюць Яго дарамі, думаючы, што яны ім непатрэбныя.
Падчас хросту
Твайго Сына Езуса ў Ярдане пачуўся голас з неба. Ці ж маці, дзіця якой па
нейкай прычыне страціла слых, не церпіць? Калі адсутснасць слыху ў дзіцяці можа
быць болем для маці, што тады можна сказаць, калі дзіця не чуе ў сумленні
голасу самога Бога, нават больш, увогуле не заўважае яго! Маці з Беззаганным
Сэрцам, гэта ж той шып, які ўпіваецца ў Тваё Сэрца. Я веру, што, як вучыць
Касцёл, найвялікшым клопатам Твайго Беззаганнага Сэрца з’яўляецца вечнае
збаўленне ўсіх людзей. Калі боль маці з-за аднаго сына або дачкі можа быць
настолькі вялікім, то які ж тады боль Маці, якая сваім сэрцам ахоплівае ўсіх
людзей? Як жа шмат тых, што жывуць так, як бы Бога не было, што забыліся пра
свой хрост, што саромеюцца гэтага сакрамэнту, што хочуць сцерці хрост з
гісторыі свайго жыцця. А якія наступствы ўсяго гэтага? Ці гэта не сапраўдная
пагроза вечнага асуджэння?
Ты перажываеш,
Маці, за лёс сваіх дзяцей, таму што, калі яны застануцца ў такім стане, яны
пойдуць вельмі небяспечным шляхам. Маці з любові працягвае нам далонь,
нагадвае, а дзіця не хоча слухаць. Які боль павінен перапаўняць сэрца маці,
якая бачыць небяспеку, а дзіця адкідвае дапамогу? Твой позірк, Марыя, выходзіць
за межы часовасці, за межу людзкіх думак чалавека. Рэчаіснасць пекла вельмі
іншая з боку Тваёй перспектывы! Патрэбная была вельмі вялікая ахвяра Бога, каб
кожны чалавек мог радавацца плёнам святога хросту, і ўсё гэта можа быць
змарнавана, воляй чалавека, у пякельнным агні. Ніхто з людзей не ўсведамляе
сабе ўсіх наступстваў гэтых слоў, толькі Ты, Маці.
Папа Пій ХІІ, які
ў адказ на Тваю просьбу ў 1942 годзе прысвяціў свет Твайму Беззаганнаму Сэрцу,
нагадаў усяму Касцёлу: “Людзкі розум, ганарлівы з-за сваёй моцы, адмовіў Богу ў
належнай яму паслухмянасці. Людзі занядбалі веру, цалкам перасталі звяртаць на
яе ўвагу. Загады рэлігіі адкінулі як нявартыя сябе і свайго часу. Імкнуліся
толькі да выгады, да багацця, раскошы. Гэта адпомсціла, таму што, калі адкінуць
святасць і рэлігію, наступае вялікая згубленасць у жыцці і нечаканыя
катаклізмы. Калі згубіліся, трэба вярнуцца назад. Калі наступае цемра, патрэбна
святло праўды. Тыя, што адмовіліся ад рэлігіі, няхай цяпер да яе вернуцца”.
Беззаганная Маці,
калі я скажу, што пачынаю разумець гэты ўрок на рацэ Ярдану, ці такім чынам
змагу хоць трохі Цябе суцешыць? Я прагну наноў замацаваць сваю асабістую еднасць,
якую заключыў з Богам на святым хросце, я буду берагчы гэты дар захоўваючы
Божыя прыказанні. Я буду маліцца, на ружанцы ў інтэнцыі тых, што саромеюцца або
выракаюцца ўласнага хросту.
Цяпер я разумею
словы і інтэнцыі св. Людовіка, які ў сваім Трактаце пісаў так, паказваючы
патрэбу набажэнства да Цябе, Маці: “Паколькі ўся наша дасканаласць заключаецца
ў тым, каб стаць падобнымі да Езуса Хрыста, з’яднацца з Ім і прысвяціць сябе
Яму, таму самым дасканалым набажэнствам з’яўляецца тое, якое самым верным чынам
робіць нас падобнымі да Езуса, моцна яднае з Ім і прысвячае нас выключна Яму. А
паколькі сярод усіх людзей Найсвяцейшая Панна Марыя найбольш падобная да Езуса,
адсюль вынікае, што сярод усіх іншых набажэнстваў набажэнства да Найсвяцейшай
Марыі Панны нашу душу найбольш яднае з Панам Езуса і робіць так, што яна
становіцца найбольш да Яго падобнай. Чым больш душа прысвечана Марыі, тым
бліжэй яна становіцца Езусу. І таму дасканалае прысвячэнне Езусу – гэта нішто
іншае, як дасканалае і цалкавітае прысвячэнне Найсвяцейшай Дзеве. Менавіта
такім з’яўляецца набажэнства, пра якое я кажу і якое па сваёй сутнасці
з’яўляецца толькі дасканалым аднаўленнем абяцанняў святога хросту”.
Найчасцей, аднак,
мы не памятаем моманту ўласнага хросту; па гэтай прычыне шмат хто не адчувае
абавязку стрымліваць абяцанні, звязаныя з гэтым сакрамэнтам, таму што гэта не
яны іх складалі, а бацькі ці родныя. Шлях, які паказвае нам св. Людовік дэ
Манфор, гэта шлях да дабраахвотнага і свядомага крочання за Хрыстом, шлях
адкрывання таго, што значыць быць хрысціянінам. На гэтым шляху Ты, Марыя,
прыходзіш нам з дапамогай. Ты моцай запавету Хрыста, як Маці, клапоцішся пра
кожнага з нас, каб мы выканалі сваім жыццём абавязкі, якія вынікаюць з факту
прыняцця святога хросту. Як жа павінна балець Тваё Беззаганнае Сэрца, калі Твае
дзеці адкідваюць Тваю дапамогу, сцвярджаючы, што яна ім не патрэбная. А што
адчувае Тваё Сэрца тады, калі нехта з Тваіх дзяцей асмельваецца сцвярджаць, што
Ты, Марыя, засланяеш ім Бога, або памяншаеш іх любоў, якой яны хочуць агарнуць
Езуса як свайго Абранніка? Твой Сын на крыжы ўказвае нам на Цябе, Маці,
падказвае, што да Цябе мы павінны звяртацца, каб бяспечна крочыць праз жыццё.
Святыя на працягу стагоддзяў указваюць на Цябе, навучаючы, якім важным
з’яўляецца гэта набажэнства да Цябе, Маці. А таму, ці, бачучы рэчаіснасць
пагрозы, якія стаяць на нашым шляху, Ты, Маці, не перажываеш за-за таго, што асобы,
якія прынялі сакрамэнт святога хросту, адмаўляюцца ад Тваёй дапамогі?
Я разумею цяпер,
Маці, чаму настолькі важная хвіліна разважання, аб якой Ты просіш. Як жа яна
патрэбная кожнаму з нас, каб задумацца над праўдай Тваёй прысутнасці побач з
Езусам і паразважаць над таямніцай нашага збаўлення.
Беззаганная Маці, дзякую
Табе за гэтыя хвіліны побач з Тваім Сэрцам! Ave Maria!
Перакладзена з польскай мовы.
Droga przez Serce. Przymierze serc Jeuasa, Maryi, naszych.
Sekretariat Fatimski 2016.
