Першая субота студзеня 2015

Няхай Тваё Беззаганнае Сэрца зменіць свет!

ПЕРШАЯ СУБОТА СТУДЗЕНЯ 2015  

 ТАЯМНІЦА СВЯТЛА

Хрост Пана Езуса

Успаміны Марыі

стваралі ружанец,

які Яна сама няспынна малілася

ў дні свайго зямного жыцця.

Ян Павел ІІ

   Сёння першая субота года, няхай гэта будзе пачаткам новага часу для нас. Новы год – гэта звычайна новыя пастановы, мы ўзбагачаныя шматлікімі досведамі мінулага года, некаторыя з іх яшчэ працягваюцца. Мы ніколі не пачынаем з нуля, можам, аднак, распачаць наноў з добрым Богам, у Яго ласцы, просячы Марыю, Найчысцейшую, каб Яна нас суправаджала, вучыла нас і вяла ў гэтым годзе. Затрымаемся і адкладзем на хвіліну ў бок усё, што нас абцяжарвае, што мы з цяжкасцю нясём, даверымся міласэрнаму Богу, даверымся Беззаганнаму Сэрцу Марыі, даверым нашыя сем’і.

Духу Святы, салодкая радасць сэрцаў, Тваім стварэннем з’яўляецца Беззаганнае Сэрца Марыі. Просім Цябе, Духу Божы, добры і літасцівы, адкрый нашыя сэрцы, дапамажы нам, таму мы просім Цябе аб дапамозе і падтрымцы, чакаем Тваёй лагоднай сілы, дапамогі ад Цябе. Ты вёў Панну Марыю ў Яе прыгожым і цяжкім жыцці, вядзі таксама і нас, кіруй намі, Духу Суцяшальніку, дам нам салодкую прахалоду. Просім, вядзі нас згодна з воляй ласкавага Айца, шляхам марыйным, да Езуса, нашага Брата, нашага Збаўцы, Прыяцеля грэшнікаў.

Езу добры, міласэрны і ласкавы, Збаўца наш, шчодры для ўсіх, хто Цябе заклікае, мы аддаемся Твайму Сэрцу, поўнаму любові.

Найсвяцейшая Панна Марыя, Беззаганная Дзева, Маці дабра! Мы прыходзім сёння да Цябе, у першую суботу года, першую суботу месяца, мы хочам разам з Табой разважаць над Тваім жыццём, так блізкім Богу, а таксама над нашым жыццём.

Марыя, мы хочам, мы просім, каб Ты была нашай Правадніцай у гэтым годзе; мы вельмі просім, вядзі нас! Не палохайся нашых упадкаў і нявернасці, Панна святая і Беззаганная, кіруй намі, вучы нас, патрабуй ад нас як добрая Маці, бо мы вельмі важныя для Цябе.

Мы яшчэ памятаем  Божае Нараджэнне, час для нас, для нашага збаўлення. Мы памятаем Маці з вельмі маленькім Дзіцём, якім Яна апякуецца, якога Яна нясе, якога Яна корміць. Сёння шлях паказвае нам новую таямніцу нашага жыцця, нас саміх.

Паглядзім хвілінку на гэту сітуацыю вачамі маці. Вось Сын Марыі, ужо дарослы, Езус у пачатку сваёй місіі. Гэта ўжо не маленькае немаўлятка на руках Маці, ужо не Падлетак каля Маці, Езус ідзе сам, самастойна прымае рашэнні, сам кіруе сваім жыццём. Для Маці – гэта цалкам новы час, ужо цяпер Яна можа сказаць так – як скажа пазней пра сябе св. Ян Хрысціцель – трэба, каб Езус узрастаў, а Яна памяншалася. Марыя можа ўжо цяпер сказаць як св. Павел – жыву не я, а Хрыстос. Безпаваротна мінаў час вялікай цішыні ў жыцці Святой Сям’і, час інтымнасці і вольнасці ад вачэй натоўпу, час суполнай штодзённасці. Езус ужо не будзе толькі для Яе і св. Юзафа, Езус будзе ўсё больш для ўсіх. Калі нават і было чаканне хвіліны аб’яўлення моцы Сына Божага, пачатак Яго місіі мог быць таксама цяжкім; калі нават Марыя ведала, што гэты час павінен надысці, радыкальная змена павінна была быць вялікай падзеяй. Мы напэўна ўзгадваем сабе падзеі нашага жыцця, якія, хоць і былі чаканымі і прадказанымі, змянялі нашу штодзённасць настолькі радыкальна, што іх сапраўды цяжка было прыняць.

Абодва, Езус, а таксама Марыя – распачынаюць цалкам новы этап жыцця.

Узгадаем яшчэ раз гэту гісторыю. Напэўна мы апавядалі сабе пра Яна Хрысціцеля, яго словы, яго спосаб жыцця, яго навуку, бо людзі прыходзілі са шматлікіх куткоў свету. Ці не было пры ім розных плётак, анегдотаў, домыслаў, як гэта звычайна бывае ў размовах пра вядомых асобаў? Некаторыя задумваліся, чаму адзіны сын святара жыве так дзіўна, настолькі інакш, чым іншыя. Можа – часам гэта здараецца і сёння – не разумелі яго паклікання, можа думалі, што такім чынам ён проста хоча звярнуць на сябе ўвагу? Да яго прыходзіць шмат людзей, па розных прычынах. З цікавасці, з дакладных духоўных прагненняў, з нейкай тугой, выпадкова, у пошуках Бога… Хто ж можа агарнуць усе прагненні людзкіх сэрцаў! Аднак шмат хто пры ім, дзякуючы яму, дзякуючы яго словам, навяртаецца, прымае пакуту.

Навошта ў гэтым асяроддзі Езус? Навошта прыходзіць Беззаганны, Найчысцейшы, найбліжэйшы міласэрнаму Айцу? А аднак і Езус прыходзіць у натоўпе, як усе, з выгляду не адрозніваючыся ад іншых, прымае месца і спосаб сустрэчы. Ён не баіцца таго, “што скажуць людзі”, ці прызнаюць Яго грэшнікам, Ён не аддзяляецца ад звычайных людзей. Хіба толькі адзін Ян Хрысціцель распазнае, што перад ім Найсвяцейшы, Адзіны бязгрэшны. Што за ласка ўмець распазнаць святых, заўважыць каля сябе Сына Божага! Столькі людзей навокал – а хто заўважыў Езуса, хто Яго давартасцяваў! Хто пачуў незвычайныя словы з неба, загад для ўсіх?

Няхай гэта зачэпіцца ў нашых сэрцах: Марыя ўмела верыць у Сына Божага, Немаўлятка, ахінутае нейкім матэрыялам, які служыў Яму аховай і пялёнкамі; тут Ян Хрысціцель распазнае Месію ў Мужчыне, адным з тых шматлікіх, што стаялі перад ім. А што мы бачым, што заўважаем?

Заўважым, што ў гэтай сцэне няма ніводнага слова пра Марыю. Гэта прымушае нас задумацца. Легенды і апокрыфы часта спрабавалі змяшчаць Яе ў гэтай падзеі, прагнучы бачыць Маці таксама і тут. Не паддаемся ж гэтым пачуццям, паспрабуем аднак трымацца Евангелля, дайма сабе шанс навучыцца чамусьці большаму з гэтай гісторыі, дазволім Марыі вучыць нас.

Вельмі шмат святых падкрэслівала тактоўнасць і сціпласць жыцця Маці Божай, укрытасць шляху марыйнага паклікання. Найсвяцейшай Марыі, найбліжэйшай самому Богу, з Беззаганным Сэрцам, не было фізічна побач з Езусам у шмат якіх падзеях. Як добры Айцец вёў сваю Абраную, поўную ласкі? Мы можам увайсці ў таямніцу Марыі, зазірнуць з цікавасцю, можа нават пабожнай, можа сапраўды з найлепшымі намерамі, у Яе святое жыццё. Айцец, які вельмі Яе ўпадабаў, вёў Яе ў вялікай цішыні, захоўваючы ад цікавых позіркаў, сцеражучы Яе як любую Дачку, як Абранніцу, як зяніца вока. Евангелле кажа нам аднак такім чынам вельмі шмат – мы не бачым Марыі ў хвіліну перамянення, Хросту. Мы не ведаем, ці ўдзельнічала Яна пры памнажэнні хлябоў, цудоўных аздараўленнях. Езус браў з сабой часам усіх вучняў, часам дакладна выбраных, аднак мы рэдка чуем выразнае ўзгадванне таго, што ў гэтых падзеях была найбліжэйшая Маці.

Чаму нас вучыць гэта гісторыя? Чытаючы Евангелле, мы заўважаем, што Панну з Беззаганным Сэрцам, найбліжэйшую Сэрцу Езуса, не часта апісваюць, Яна не заўсёды бачна знаходзіцца каля Сына. Сардэчная блізкасць сэрца дае вольнасць, не патрабуе абавязковай прысутнасці ў кожным месцы і кожную хвіліну ў цэнтры падзеі. Любы вучань, той, які прыняў Маці да сябе, да свайго дому і ў сваё жыццё – прымае з вялікім хваляваннем гэтую сціплую прысутнасць Беззаганнай, калі піша пра Яе практычна два разы ва ўсім Евангеллі, хоць можа сярод усіх евангелістаў ён мог бы найбольш распавесці.

Заўважым вялікі ўрок для нас: Панна мудрая, Тая, якая прыняла Яго раней за ўсіх, ведала Яго даўжэй за ўсіх, жыла найбліжэй за ўсіх, пазнавала Яго ў штодзённасці, захоўвае сціпласць і цішыню. Яна не стаіць каля Яго заўсёды і ўсюды, не прамаўляе ў Яго імя, не апавядае дробязяў пра Яго дзяцінства, цікавыя выпадкі з Яго жыцця. Што за стрыманасць, тактоўнасць, умяркаванасць, сціпласць любячай, чулай Маці! Бог мог даручыць Яе далікатнаму, Беззаганнаму Сэрцу свайго Сына, мог даверыць цішыні Яе Сэрца, маўчанню Яе душы. Святы Юзаф, годны Прыяцель, Абраннік, Муж Марыі жыў у той самай далікатнай, чулай сціпласці, укрытасці, яму досыць самой прысутнасці і любові, а не апавяданне пра яе людзям. Кветка расквітае без шуму, плён саспявае без звяртання на сябе ўвагі. Самае важнае тое, што Бог жыве ў нас, а не тое, што іншыя гэта бачаць, важнейшае тое, што адбываецца ў Беззаганным Сэрцы…

Ці згаджаемся мы на цішыню марыйнай духоўнасці? Ці прымаем спосаб прысутнасці Маці, для якой важная блізкасць Сэрца Сына, а не паказванне сябе людзям пры Ім? Найсвяцейшая Панна будзе фізічна прысутная каля Езуса ў выбраных хвілінах, прадбачаных дзеля Яе. Заўсёды ў еднасці з Сынам, заўсёды разважаючая над Яго словамі, Яго ўчынкамі, жэстамі, жыццём. Навучаючаяся ў Яго, нават калі, як выразна падкрэсліваў св. Лука, не ўсё адразу разумела, поўная любові адкрывалася на новае святло, новыя шляхі, цяжкія таксама для Яе самой.

Ці мы жывем, як наша Маці? Ці мы падобныя да Яе? Вучымся ж штодзённасці з Езусам у Марыі, глядзім на Марыю. Прымайма з даверам, без страху, сардэчную цішыню Беззаганнага Сэрца, разважайма над Яе пакліканнем суправаджаць Сына так інтымна, так сціпла. Мы не бачым у Евангеллі Панны, якая ходзіць да людзей, нагадвае, Яна інакш вучыць, Яна інакш вядзе, Яна інакш робіць заўвагі.

Хрост Езуса, як паказвае св. Марк, распачынае дзейнасць Езуса, Яго місію. Настолькі важная падзея напэўна нагадвала Марыі словы анёла, пачатак асабістага шляху. Мы ведаем, што добра вяртацца да важных падзеяў нашага жыцця, убачыць іх чарговы раз, у святле новых падзеяў. Паразважаем таксама над нашым хростам, якога напэўна не памятаем, аднак словы літургіі могуць нам дапамагчы адрадзіць наш першы сакрамэнт; выкарыстаем хросты ў парафіі, у сям’і, каб узгадаць нашыя абавязкі, абяцанні падчас хросту. Як Марыя, паразважаем над гэтымі словамі, як Марыя будзем насіць у сабе гэтую таямніцу, бо мы, як Яна, атрымліваем Духа Божага і Яго дары на святым хросце, падчас канфірмацыі і аднаўлення абяцанняў дадзеных на святым хросце.

Просім жа Духа Божага, Салодкую радасць сэрцаў, няхай Ён нас ачысціць праз Слова Божае і сакраманты, няхай выхоўвае нас, фармуе! Просім Духа для нашых сямей, няхай Ён суцяшае ў іх сэрцы радасцю дзякуючы рэчам малым, штодзённым, няхай Ён улівае супакой у нашыя дамы.

Няхай нашыя сэрцы будуць падобныя да Беззаганнага Сэрца Дзевы. Няхай Тваё Беззаганнае Сэрца вучыць маё сэрца, няхай Тваё Сэрца затрыюмфуе ў маім сэрцы! Вядзі нас, Беззаганная, мы хочам быць блізка ля Твайго Найчысцейшага Сэрца! Мы хочам, як Ты, верыць Богу, як Ты, праслаўляць Бога, давяраць, як Ты давярала, любіць Твайго Сына, як Ты, Беззаганная! Амэн.

О Божа мой, веру ў Цябе, праслаўляю Цябе,
давяраю Табе і люблю Цябе.
Прашу ў Цябе прабачэння за тых, што не вераць у Цябе,
не праслаўляюць Цябе, не давяраюць Табе і не любяць Цябе.

Перакладзена з польскага выдання
“Potęga Rodziny. Domowy Kościół,
którego nie przemogą bramy piekła.”