I. ПЕРШ ЧЫМ Я ПАЧНУ СВЯТКАВАЦЬ
БОЖЫЯ ТАЯМНІЦЫ
(МЕДЫТАЦЫЯ)
БОЖЫЯ ТАЯМНІЦЫ
(МЕДЫТАЦЫЯ)
У
сённяшнім свеце чалавек вельмі часта не ўмее знайсці сябе. Адным з
такіх нядобрых знакаў часу, якія можна лёгка заўважыць, з’яўляецца
цалкавітае знікненне атмасферы свята, перажывання ўрачыстасці. Проста
штодзённасць паглынае святочны дзень. Досыць паглядзець на гандлёвыя
цэнтры. Вялікія надпісы, няспынна мігаючыя яскравымі колерамі, каб
звярнуць на сябе ўвагу, інфармуюць: мы адчыненыя кожную гадзіну дня і
ночы. Менавіта яны сталіся цяпер “святынямі”, дзе ўсе сем’і адзначаюць
новую “літургію”. Гэтае святкаванне папярэджвае час чакання, час
падрыхтоўкі да той падзеі, якая мае атмасферу эмацыйнага ўздыму,
захаплення. І ў такім настроі адбываецца ўваход у гэты свет новага бога.
Тыя, што ўвайшлі ўжо ў гэты рытм, увогуле на ўсведамляюць, што, о
дзіва, паўтараюцца словы псальму: “Я суцешыўся, бо мне сказалі: “Пойдзем
да дому Пана”. Толькі пра які дом тут ідзе гаворка? Бо гэты дом, Дом
Бога ўжо не выклікае ў шматлікіх жыхароў гэтай зямлі ніводнага
рэзанансу. Такія людзі нават не ведаюць, што страцілі ў сабе здольнасць
адрозніваць святое ад несвятога.
Кожны год я рыхтую моладзь да
сакраманту Бежмавання. Спачатку я нагадваю ім падставовыя веды
катэхізісу. Калі я пытюся маладых людзей пра Божыя прыказанні ці
сакраманты, у мяне з’яўляецца ўражанне, што шмат з іх ніколі пра гэта не
чулі. А з іншага боку можна дзівіцца, як іх жыццёвы hard disk ўжо закадаваў розныя веды з прасторы гэтага свету бачнага, намацальнага, пачуццёвага.
Святы Айцец Бэнэдыкт XVI у Вялікі
Чацвер гэтага году падчас св. Імшы сказаў святарам, шафарам Божых
таямніцаў, свой вельмі непакоячы дыягназ сучаснага каталіка: “Падчас
сустрэчы кардыналаў з нагоды нядаўняга кансісторыя розныя пастыры,
абапіраючыся на свой досвед, казалі пра рэлігійную неадукаванасць, якая
распаўсюджваецца сярод нашага, так вельмі інтэлігентанага грамадства.
Падставовыя элементы веры, якія ў мінулым ведала кожнае дзіця, усё менш
вядомыя. Аднак, каб жыць і любіць нашую веру, каб любіць Бога, а
значыцца стаць здольнымі слухаць Яго належным чынам, мы павінны ведаць,
што Бог нам сказаў; наш розум і сэрца павінны быць кранутыя Яго словам”.
Сапраўды, у размове з тымі, што ўвесь
час лічаць сябе веруючымі, часта адчуваецца поўная безуладнасць,
спаралізаванасць, няўменне рухацца ў гэтай прасторы чалавечага
існавання, якую нельга ані памераць, ані ўзважыць, ці агарнуць лічбамі,
бо гэта датычыцца ўжо Божых памераў. Але свет надаль упарта дае чалавеку
свае меркі і чалавек толькі іх ужывае. Таму Божая рэчаіснасць здаецца
адсутнай у чалавечым жыцці.
Фердынанд Крэнзер у сваёй кніжцы
“Такая нашая вера” апісвае сучаснага чалавека, як пасажыра, які
задаволены толькі тады, калі добра сядзіць у цягніку, у вагоне першага
класу, цалкам не цікавячыся тым, куды гэты цягнік едзе. Найважнейшым для
яго з’яўляецца камфорт, багатае і прыгожае абсталяванне, прыгожая
абшыўка, а за вакном – захапляючае наваколле. Ён праяўляе цалкавітую
адсутнасць уяўлення таго, што будзе далей; калі цягнік затрымаецца і на
якім гэта будзе прыпынку. Адзін з іх, а гэта напэўна, будзе апошнім у
яго падарожжы. Такі падыход відаць, і як жа часта, у бацькоў, што сваіх
дзяцей ад самага маленства настаўляюць так, каб яны далі сабе рады ў
жыцці. Вучыць малітвы, катэхізіс, удзельнічаць у нядзельнай Эўхарыстыі
гэта паводле іх страта часу. Яны пасылаюць сваё суцяшэнне на розныя
заняткі, на розныя моўныя курсы, спартыўныя секцыі, урокі музыкі,
трэнінгі з самага малодшага ўзросту, бо маё дзіця павінна быць
найлепшым. Расце яно ў такой атмасферы культу пыхі, а бацькі не бачаць у
гэтым нічога дрэннага, бо трэба ж забяспечыць дзецям будучыню? Але пра
якую будучыню мы тут гаворым? Што найважнейшае ў маёй любові да
бліжняга? Забяспечыць ім сапраўднае шчасце, трывалае, якое было
запрапанаванае чалавеку Богам у Тройцы Адзіным. Калі слухаеш пажаданні
вельмі блізкіх людзей, здзіўляе той факт, што абмяжоўваюцца яны выключна
справамі гэтага свету.
“Памятай святы дзень святкаваць” –
будзе дзіўна гучаць у вушах тых, што ўжо не адчуваюць напружанасці паміж
сакрум і прафанум, бо для шматлікіх святочны дзень памыліўся са
звычайным днём. Такая адзінароднасць святочнага з паўсядзённым
з’яўляецца сёння вельмі распаўсюджанай. Выразна відаць, як пры
ўпрыгожаннях, мастацтвах, феярверках сучаснага свету амплітуда жыцця
сплюшчваецца.
Чалавеку сучаснасці, які заблытаўся ў
тых ці іншых звычках гэтага свету, Касцёл, наша Маці, у кожную эпоху,
адчыняе дзверы сваіх святынь, даючы магчымасць удзельнічаць у літургіі,
якая з’яўляецца святлом. Дзверы адчыненыя і ў нас ёсць запрашэнне ад
самога Езуса Хрыста, які асабіста запрашае мяне і маіх бліжніх на
незвычайнае спатканне. Мне застаецца толькі пачуць і прыняць запрашэнне
Езуса. Але тут ужо патрэбная вера, якая з’яўляецца Божым дарам. Чалавек
можа прыняць гэты дар, але таксама і адкінуць. Маючы гэты выбар шмат хто
адмаўляецца ад запрашэння. Кс. Ян Твардоўскі некалі ў адным са сваіх
апытанняў задаў такое пытанне: “Ці сапраўды чалавек прыходзіць у свет з
паслабленай уражлівасцю на свет духа?”.
У вялікі горад прыехаў земляроб. Ідучы
вельмі шматлюднай вуліцай, ён нечакана затрымаўся і сказаў свайму
сябру: “Чую цвыркуна”. Яго сябра здзіўлена запытаў: “Як ты можаш чуць
цвыркуна ў такім шуме?”. “Магу, сказаў вяскоўца, бо маё вуха ўражлівае
на яго звон”. І сапраўды, слухаючы ўважліва, адкуль прыходзіць звон, яны
заўважылі на падваконніку цвыркуна. Бачучы вялікае здзіўленне сябра,
земляроб выняў некалькі манетак і кінуў іх на сцежку. Звон рассыпаных
грошаў затрымаў некалькіх прахожых. Ніводны з із не чуў голасу цвыркуна,
але шмат пачула звон рассыпаных металічных дыскаў. Бо людзі чуюць
толькі тое, на што маюць уражлівае вуха.
Нажаль, часта бывае так, што чалавечае
вуха не ўражлівае на патрэбны звон, на гэты адзіны голас, які для
кожнага чалавека з’яўляецца найваженейшым.
ІІ. ТАЯМНІЦЫ РАДАСНЫЯ
(РУЖАНЕЦ)
(РУЖАНЕЦ)
ЗВЕСТАВАННЕ
Ты таксама ў вачах Бога нехта вялікі,
важны і патрэбны. Кім бы ты не быў і кім бы сябе не лічыў. Ражважаючы
над таямніцай звеставання, ты разважаеш над таямніцай свайго жыцця. Бо і
цябе кліча Бог. І ад цябе чакае адказу.
Падумай, якое Маці Божая можа бачыць у
табе падабенства да сябе. Якім ты з’яўляешся Яе дзіцём: падобным да Яе,
добрым, верным, глыбока веруючым і любяючым Бога, святым? А можа інакш?
Паслухай Марыю… Што Яна скажа сёня пра цябе?
НАВЕДВАННЕ
Ці ты думаў некалі над тым, што
таямніца наведвання гэта неад’емная частка твайго хрысціянскага жыцця?
Паразважай, чаму на тваім шляху да неба адбываецца тая ці тая падзея.
Згадай у памяці, як выглядала наведванне Альжбеты Дзевай Марыяй.
Падумай, наколькі яно з’яўляецца вобразам таго, што адбываецца ў тваім
жыцці. Як выглядаюць твае сустрэчы з іншымі людзьмі? Колькі ў іх
служэння і любові?
Паслухай не толькі сябе, але перш за
ўсё Марыю… Яна ведаю поўны адказ… Яна пакажа табе шлях да дасканалага
падабенства да Яе – Тваёй Маці.
БОЖАЕ НАРАДЖЭННЕ
Прыглядзіся да таямніцы ў Бэтлееме і
пашукай адказу на пытанне: “Хто Богу бліжэй за ўсё? Так, чалавек,
менавіта чалавек. У Божым Сэрцы першы менавіта ён. Ніводная істота,
нават анёл, толькі чалавек. І гэта не абстрактны чалавек, чалавек
агульны, некі “хтосьці”. Найбліжэйшы Богу таксама ты! Хоць ты ніяк
гэтага не заслугоўваеш, бо чым мог бы заслужыць такога адрознення? А
аднак, гэта для цябе Бог стаў чалавекам. Пажадаў быць адным з нас. Каб
паказаць табе, што у кожны момант жыцця можна быць чалавекам так, як
хоча Бог. Бо Езус быў падобным да цябе ва ўсім. Акрамя граху.
АХВЯРАВАННЕ
Гледзячы на таямніцу ахвяравання
Езуса, ты вучышся праўдзе аб людской залежнасці. Так стварыў цябе Бог:
табе трэба некаму аддаць сэрца, некага прызнаць сваім Панам, некаму
аддаць сваё жыццё. Будзь уважлівым, бо твая духоўная залежнасць зусім не
павінна быць звязанай з Богам. Ты таксама можаш стаць нявольнікам не
таго, што Божае, але таго, што людское. Навата шатана! Святы Пётр
вучыць: “Хто кім пераможаны, той таго і нявольнік” (2 Пятра 2, 19).
ЕЗУСА ЗНАХОДЗЯЦЬ У СВЯТЫНІ
Калі ты разважаеш над пятай таямніцай,
то адразу ведаеш, з кім трэба Яго шукаць. Пытанні: “Дзе можна сустрэць
Збаўцу? З кім трэба ісці, каб дайсці да Яго?” – з’яўляюцца рэтарычнымі.
Ты разумееш, што Езуса трэба шукаць з Марыяй. Ты ведаеш таксама, куды Ён
цябе вядзе. Да святыні.
Бо Езуса ты лягчэй за ўсё, паўней за ўсё, самым дасканалым чынам ты сустрэнеш у Эўхарыстыі.
ІІІ. ПЯТНАЦЦАЦІХВІЛЁВАЯ СУСТРЭЧА З МАЦІ БОЖАЙ
ТАЯМНІЦА ІІІ ХВАЛЕБНАЯ
Спасланне Духа Святога
Спасланне Духа Святога
“Калі хто прагне, няхай прыйдзе да
Мяне і п’е. Хто верыць у Мяне, у таго, як сказана ў Пісанні, з улоння
пацякуць рэкі вады жывой. Гэта сказаў Ён пра Духа, якога меліся
прыняць тыя, хто паверыў у Яго” (Ян 7, 37-39).
“Калі ж прыйдзе Ён, Дух праўды, навучыць вас усёй праўдзе” (Ян 16, 13).
О Марыя, Маці Слова, Найчысцейшая
Нявеста Духа Святога, Прыгожая Фацімская Пані, Маці Касцёла, Каралева
Ружанца Святога, нашая Беззаганная Маці – будзь прывітаная!
Прыйдзі, Духу Святы! – Духу цішыні адкрытай на Бога,
Прыйдзі, Духу Святы, ажыўляючая крыніца моцы,
Прыйдзі Духу Святы, Духу Радасці, што плыве з жыцця ў Праўдзе,
Прыйдзі Духу Святы Божа, Святло розуму і веры,
Даўца супакою, сыдзі на параненую, разарваную зямлю нашых сэрцаў,
Аздараві, аб’яднай, улі ў нас пачуццё адказнасці за трэцяе тысячагоддзе; просім – улі ў нас Духа ўзнагароды…
Вядзі нас…
Ад таго, як мы будзем выконваць і
ажыццяўляць усё, аб чым прасіла Марыя, нашая Маці, у Фаціме ў 1917 г.,
залежыць ці свет знойдзе шанс супакою і скіруе сваё сэрца да міласэрнага
Збаўцы.
Еванеглічнае пасланне кажа:
“Навяртайцеся і прыносьце ахвяры” – Бог у Тройцы Святой Адзіны,
Нязмерны, Усеагарняючы і Усепрысутны з’яўляецца Даўцам Дабра, Святла,
Праўды.
“Дзе памножыўся грэх, там празмерна памножылася ласка” (Рым 5, 20).
Марыя, ікона Святой Тройцы, мы прагнем
сёння, у першую суботу мая 2013 г. асаблівым чынам узнагародзіць за
багахульствы ўсіх тых, што абражаюць Цябе ў Тваіх святых абразах. Мы
прагнем маліцца аб навяртанні, скрусе сэрца і міласэрнасці для тых Тваіх
дзяцей, што найбольш загубіліся, аддаліліся ад Цябе, а таксама Твайго
Сына і Касцёла Святога.
Прыйдзі, о Стварыцелю – Духу, прыйдзі. Сыдзі на зямлю, аднаві аблічча наша Айчыны, Еўропы, Азіі і ўсяго свету.
Пасля ўнебаўшэсця Езуса яны “вярнуліся
ў Ерузалем з гары, называнай Аліўнай, што непадалёк ад Ерузалема, на
адлегласці шабатовай дарогі. А калі прыйшлі, падняліся ў
святліцу, дзе быў Пётр і Ян, Якуб і Андрэй, Філіп і Тамаш,
Барталамей і Мацвей, Якуб Алфееў і Сымон Зелот, і Юда Якубаў. Усе яны
сумесна трывалі ў малітве разам з жанчынамі і Марыяй, маці Езуса, і з
братамі Ягонымі.
Калі настаў дзень Пяцідзесятніцы, усе
былі разам у тым самым месцы. І раптам узняўся шум з неба, нібы павеў
моцнага ветру, і напоўніў увесь дом, дзе сядзелі яны. І з’явіліся ім
языкі падзеленыя, быццам ад агня, і затрымаліся на кожным з іх. І
напоўніліся ўсе Духам Святым, і пачалі гаварыць на іншых
мовах, як Дух даваў ім прамаўляць” (Дз 1, 12-14; 2, 1-4).
Вучні разам з Марыяй трывалі ў
малітве. Яна, што захоўвала і разважала ў сэрцы над усімі словамі Езуса,
“усе гэтыя справы”, на якую ў дзень звеставання зышоў Дух Святы,
агарняючы Яе сваім ценем, прасіла цяпер у малітве аб дары Духа
Суцяшальніка.
“Яе асаблівы досвед ўчыніў так, што
Яна з таской чакала прыходу Духа Сятога, а таксама казала падтрыхтаваць
думкі і сэрцы ўсіх, што былі з Ёй”.
Дух Святы сыходзіць у дзень Пяцідзесятніцы і нараджаецца Касцёл.
“Калі хто не народзіцца з вады
і Духа, не можа ўвайсці ў Божае Валадарства. Народжанае з цела,
ёсць целам, а народжанае з Духа, ёсць духам. Вецер вее там, дзе
хоча, і голас яго чуеш, але не ведаеш, адкуль прыходзіць і
куды ідзе. Так ёсць з кожным, хто нарадзіўся з Духа» (Ян 3, 5-8).
Апосталы дзякуючы атрыманым ласкам
сталі асвечаныя, напоўненыя моцай і здольныя адважна абвяшчаць
Валадарства Божае па ўсёй зямлі.
“Дух Святы – што ў недасягальнай
глыбіні з’яўляецца Асобай, Дарам дзякуючы Сыну, альбо праз пасхальную
таямніцу, новым чынам даецца Апосталам і Касцёлу, а праз іх людзям і
ўсяму свету”.
Як жа вялікі гэта дар – заслужаны
ахвярай крыжовай, якую Езус склаў Айцу ў Святым Духу. Як моцна і
няспынна мы павінны дзякаваць! Як жа нашае хрысціянскае жыццё павінна
быць сапраўдным праслаўленнем Тройцы, існаваннем дзеля хвалы Яго велічы.
Сэрца Езуса не перастае быць
напоўненым болем. Фаціма заклікае да ўзнагароды, даверу. Фаціма заклікае
таксама да вернага трывання каля Святога Айца. Пры Ім і з Ім. У трэцім
аб’яўленні Марыя сказала дзецям: “Святы Айцец будзе шмат цярпець”.
Сапраўдная любоў да Марыі працягваецца, пераносіць, ахоплівае Святога Айца і ўвесь Касцёл. Усё містычнае Цела жывога Хрыста.
Прыйдзі, Дух Святы! Без Тваёй дапамогі ніхто не можа сказаць, што Госпадам з’яўляецца Езус (пар. 1 Кар 12, 3).
“Прыйдзі, святло сумленняў!Абмый, што несвятое, зацвярдзелым дай ахвоту,
Разагрэй цвёрдыя сэрцы, прывядзі заблукаўшых –
Прыйдзі, святло сумленняў!”.
Марыя – Маці Касцёла! З’яднаныя з
Табой – цалкавітай адданасцю нашых сэрцаў, мы просім праз Тваё
заступніцтва аб новым Спасланні Духа Святога ў нашым жыцці, у жыцці
нашага народу і ўсяго свету. Просім аб абуджэнні, перамяненні сумленняў,
каб мы цалкам належылі Хрысту, услухоўваліся ў Яго голас і удзельнічалі
ў Яго хвале.
“Веру ў Духа Святога, Пана і Жыватворцу, які ад Айца і Сына паходізць” – вызнаем мы ў сімвале веры.
Якая мая вера?Вера – гэта Дар Духа Святога.
“Пазнанне веры мажлівае толькі ў Духу
Святым. Каб заставацца ў еднасці з Хрыстом трэба спачатку быць
узварухнутым праз Духа Святога. Гэта Ён выходзіць нам насустрач і
будзіць у нас веру. Моцай нашага хросту, першага сакрамэнту веры, жыццё,
якое мае свой пачатак у Айцу і ахвяруецца нам у Сыне, удзяляецца нам
унутрана, асабіста праз Духа Святога ў Касцёле”.
“Але Я папрасіў за цябе, каб не знікла твая вера” (Лк 22, 32).
Езус застаецца верным Пятру. І Пётр захавае вернасць Збаўцы.
Святы Айцец, Намеснік Хрыста,
пацвердзіў фацімскае пасланне, у якім заключаецца таксама просьба, каб
праз малітву і ахвяру спяшацца з дапамогай да Пятра нашых часоў.
Францішак, Гіяцынта і Луцыя шмат
маліліся за Святога Айца. Гіяцынта запытала Луцыю падчас супольнай
малітвы на двары: “Ці ты не бачыш дарог, сцежак і палёў поўных людзей,
якія плачуць з голаду, бо не маюць чаго есці. А Святы Айцец, моліцца ў
Касцёле да Беззаганнага Сэрца Марыі, а разам з ім моліцца шмат людзей.
Ці я ахопліваю сваёй малітвай
Намесніка Хрыста, якога ўвесь час – рознымі спосабамі – пераследуюць?
Самыя балесныя раны і церні паходзяць ад дзяцей Касцёла… Які смутак для
Яго Сэрца… так моцна з’яднанага з Сэрцам Хрыста. Кто ігнаруе голас
Святога Айца, кажа тым самым “не” Езусу… “Не, я не буду служыць…”.
Святы Айцец Пій XII назваў фацімскае пасланне “адзіным ратункам для свету і выбаўленнем чалавецтва ад самазнішчэння”.
Гэта пашырэнне вялікай любові і пашаны
да Найсвяцейшага Сакраманту і вялікае Набажэнства да Найсвяцейшай Марыі
Панны. Маці Божая сказала: “Мой Сын прагне, каб Я была больш вядомая і
каханая”.
Як мы адказалі на заклік Фацімскай
Спадарыні? На заклік да ахвяравання сябе Яе Беззаганнаму Сэрцу? Ці мы
жывем кожны дзень у духу гэтага ахвяравання?
Св. Людовік М. Грыньён дэ Манфор піша:
“Бог – Дух Святы хоча ў Марыі і праз Марыю фармаваць сабе выбраных…
Калі Дух Святы, Яе Сужонак, знаходзіць Яе ў душы, адразу набліжаецца да
яе, цалкам уваходзіць у яе і аддае сябе настолькі, наколькі душа дае
месца Яго Сужонцы. Адзіным з галоўных повадаў, чаму Дух Святы не
дзейнічае сёння ў душах чынячы цуды ласкі, гэта тое, што яны не досыць
моцна з’яднаныя з Яго вернай і неразрыўнай Сужонкай Марыяй”.
Святы Айцец, бл. Ян Павел II, у буле,
абвяшчаючай Юбілей 2000 году, вучыць, што: “Касцёл, абвяшчаючы Езуса з
Назарэту, (…) адкрывае перад кожнай чалавечай істотай перспектыву
“абагаўлення”.
Прыйдзі, Духу Святы, зрабі нашыя сэрцы
здольнымі трываць з удзячнасцю і праслаўленнем у Эўхарыстычным Сэрцы
Езуса і ў Беззаганным Сэрцы Марыі.
Зрабі нашыя сэрцы здольнымі да
ўзнагароды за грахі нашыя і ўсяго свету, за знявагі і прафанацыю
Найсвяцейшага Сакраманту і Найсвяцейшай Маці ў Яе святых абразах,
настолькі каштоўнага для нас і любага аблічча, якое з’яўляецца іконай у
Тройцы Адзінага.
Бог патрабуе нашай перапрашальнай ахвяры, крыві мучанікаў – замяняючага цярпення. Просіць аб гэтым…
Ці мы гатовыя скласці на ахвярным
алтары – усё сваё жыццё? Аддаваць яго кроплю за кропляй… і так
станавіцца гостыяй у Гостыі – ахвярай перапрашэння за грахі свету. Свет
можа быць уратаваны праз гэтае “белае мучаніцтва”.
13 мая 1982 г., у гадавіну замаху,
падчас першай пілігрымкі да Фацімы Святы Айцец Ян Павел II прысвяціў
свет Беззаганнаму Сэрцу Марыі. Тады ён таксама зрабіў незвычайны
асабісты заклік: “О як глыбока я адчуваю патрэбу прысвяціць сябе для
чалавецтва і свету: за наш сучасны свет у еднасці з самім Хрыстом!”.
О Марыя, Любая Прысутнасць, Маці
Надзеі, Маці Бога, нашая Маці… Навучы нас адкрываць сэрцы на
перамяняючую моц слова, навучы нас верыць як ты, любіць і давяраць да
канца, да “апошняй кроплі крыві…”.
Навучы нас трываць – у духу Святым – пад любячым поглядам Бога Айца.
Totus Tuus, Tota Tua. Amen.
VI. АПЭЛЬ МАРЫЙНЫ
Колькі разоў ты абараняла мяне ад зла,
хавала ад холаду, падавала далонь дапамогі, раўнала мае сцежкі, каб я
не ўпаў на крутым павароце. Я ведаю, што павінен дзякваць Табе за так
шмат, за так шмат рэчаў. Нават, калі памятаю не ўсе даброты, што я
атрымаў ад Цябе. Не памятаю кожнага Твайго ласкавага руху, кожнага
схілення нада мной, каб бараніць ад зла. Я таксама не ўсведамляю першых
хвілін свайго дзяцінства, а яны аднак былі. Я ж тады быў занадта малы,
бязрадны, несвядомы. Сёння я таксама памятаю не ўсё, што Ты мне ўчыніла,
бо я ўсё ячшэ бязраднае дзіцё. Але Пан пакажа мне некалі ролю, якую Ты
мела ў маім жыцці.
Ужо сёння я дзякую Табе за гэта. Дзякую, Маці.
Калі я ўбачу, як Ты ўкладвала ў мае
далоні дзесяткі, сотні ласк. Я можа нават не заўважыў Твайго матчынага
руху – такі ён быў ціхі і ўкрыты. Часта я нават не заўважаў тых скарбаў,
што Ты давала мне ў рукі. Заняты гэтым жыццём, я адварочваў свой погляд
ад таго, што найважнейшае. Ты ж інакш – Ты ніколі не адвярнула ад мяне
Свайго матчынага позірку.
Я ведаю пра гэта і дзякую Табе. Дзякую, Маці.
Я ведаю, у маім жыцці было столькі
невыкананых жэстаў, якія я быў павінен ўчніць Табе, маёй Маці. Час
заўважыць, што я Тваё дзіця, няўдзячнае дзіця. Напэўна няўдзячнае… Бо ці
я здольны выказаць Табе досыць удзячнасці за ўсё тое, што Ты для мяне
зрабіла? Твая любоў заўсёды быля бязмернай. Таму ніводная ўдзячнасць не
зраўнае рахунку паміж дзіцём і Табой, мая Маці… Мне застаецца толькі
прызнаць сваю грэшнасць, маленькасць, невыкарыстанасць атрыманых ад Цябе
дароў. І сказаць: “Прашу прабачэння”. Сказаць: “Дзякую”. І яшчэ слова,
якога Ты больш за ўсё чакаеш. Ты хочаш, каб я сказаў, што люблю Цябе.
Так, я люблю Цябе, Марыя!
Сёння я разважаю ў малітве над
таямніцай Твайго жыцця. Сёння адкрываю сваё сэрца перад Богам, каб Ён
сам пагрузіў мяне ў таямніцу Тваёй еднасці з Езусам. Пан робіць мяне
ўдзельнікам Твайго існавання з Ім у еднасці. Каб і я зразумеў некалькі
важных праўдаў.
Сёння хоць адну, што з’яўляецца для мяне найважнейшай.
Марыя! Дапамажы мне ўсвядоміць, што Ты
не толькі зачала ў сваім улонні Езуса, але Ты насіла ў сабе таксама і
мяне! Я ж Тваё дзіця! Гэтая містычная праўда кажа пра тое, што доўгі час
Ты хавала мяне ад свету, мяне, няспелага, негатовага да жыцця ў краіне
зла, пакусаў, духоўных эпідэмій. Ты сказала “так” сваёй мацярынскай
апецы нада мной у дарозе да неба. Ты была гатовая стаць мне Маці: каб я
быў Тваім “цяжарам” да таго дня, калі я саспею ўвайсці ў гэты свет, як
нехта, хто перажыве – заўсёды пры Табе – атакі зла і хваробы гэтага
свету.
Я пачынаю разумець, чаму ў Фаціме Ты
была такая сумная. Ты носіш у Сабе так шмат дзяцей, што надалей
застаюцца несамастойнымі. Бог даручыў іх Табе, але яны ўсё яшчэ не
народжаныя да жыцця, не гатовыя да самастойнага развіцця, працы,
служэння. Гэтыя людзі не саспелі духоўна да таго, каб падтрымаць Цябе ў
вялікай місіі супольнага збаўлення свету.
Марыя! Можа нават я сам яшчэ не гатовы прыняць цяжкай місіі быць слугой Бога?
Ты назвала сябе “Служабніцай Пана” і
схіляшся нада мной як Служабніца самога Бога! Ты бачыш ува мне дар Божы,
заўважаеш ува мне нейкі Божы элемент: маю бяссмяротную душу,
прызначаную для неба. Ты служыш Богу ўва мне. А калі ў маім сэрцы Яго
мала, Твая служба становіцца вялкай мацярынскай працай. Ты, Маці,
змагаешся за мяне, сваё дзіця. Я ведаю, што занадта часта я малое дзіця,
якое патрабуе Тваёй апекі, а не дарослы сын, што можа падтрымаць Цябе
сваёй дапамогай.
Дапамажы мне быць Табе дапамогай і суцяшэннем. Дапамажы мне, Маці.
Дапамажы мне даспяваць сярод гэтага
свету і з Тваёй матчынай дапамогай крок за крокам узрастаць у святасці.
Дапамажы мне стаць Тваім дарослым дзіцём і пачаць працаваць разам з
Табой, Служабніцай Пана.
Ці не аб гэтым Ты прасіла ў Фаціме?
Марыя, Маці Езуса і мая Маці. Дапамажы
мне сёння адкрыць сваё месца пры Табе. Досыць таго, што я буду
разважаць над таямніцай Твайго звеставання… Гляджу… Калі дзеля мяне гэта
толькі апавяданне пра Цябе – Найсвяцейшай Маці – то я ўсё яшчэ няспелы і
Табе не дапамога… А калі Твой адказ анёлу перасякаецца са словамі, што я
прагну сказаць Богу, тады я ўжо гатовы служыць разам з Табой, Марыя.
Гэта таксама важна, Марыя. Дапамажы
мне дарастаць да здзяйснення найпрыгажэйшага задання, якое можа атрымаць
чалавек: да супрацоўніцтва ў збаўленне свету!
Я хачу быць такім, як Ты, Марыя! Я
хачу быць гатовым прыняць з рук Бога тое, чаго я найменш чакаю, што мяне
перарастае, што мяне хавае ў глыбокім ценю, робіць убогім, няважным,
нават смешным для гэтага свету. Так, навучы мяне, Марыя, што крытэрый
справядлівага не ў сэрцах людзей, а ў Сэрцы Божым. Дапамажы мне
наслядоўваць Цябе, што вызначыла нам усім шлях да неба, найпрыгажэйшую
сцежку, шлях, пракладзены цалкавітай паслухмянасцю Богу, шлях да
служэння толькі самому Богу.
Марыя, зрабі так, каб для мяне не быў
найважнейшым толькі погляд гэтага свету, але погляд неба. І прашу,
дапамажы мне, каб мой апошні адказ заўсёды ўказваў на Валадарства Божае.
На Валадарства Твайго Сына, у якім Ты была ўкаранаваная Каралевай неба і зямлі! У якім прыгатавана месца таксама і для мяне.
Марыя, горача прашу Цябе, няхай гэтае
месца не будзе пустым. Няхай Тваё дзіця будзе з Табой на векі! Каб разам
з Табой я мог спяваць Богу песню хвалы, песню падзякі, песню
праслаўлення. Амэн.
