Першая субота лістапада 2012

Няхай Тваё Беззаганнае Сэрца зменіць свет!

I. ПЯТНАЦЦАЦІХВІЛЁВАЯ СУСТРЭЧА З МАЦІ БОЖАЙ
ПЕРШАЯ ХВАЛЕБНАЯ ТАЯМНІЦА
Уваскрашэнне Пана Езуса

      У гэтую першую суботу лістапада мы прагнем узнагародзіць Табе, Нябесная Маці, за адсутнасць веры і даверу, якая закрывае нашыя сэрцы на вялікія надзвычайныя дары.

   Просім Цябе, Панна верная! Будзь з намі падчас гэтага разважання, дапамажы нам адкрыцца на Твой голас, які заклікае нас да новага жыцця.

   Хрыстос уваскрос! Смерць ужо ня мае над ім улады! Неба і зямля радуюцца Твайму ўваскрашэнню, Пане!

   Уваскрашэнне Хрыста гэта надзея для нас, што мы таксама ўваскрэснем. На прыканцы часоў нашыя целы, падданыя цярпенню і смерці будуць уваскрашоныя і перамененыя на падабенства праслаўлёнага Цела нашага Пана.

   Езус прыйшоў да апосталаў, закрытых у Вячэрніку, запалоханых і зламаных, і сказаў: “Супакой вам” (Ян 20, 19). Не нагадаў ім, што яны Яго пакінулі, адракліся, але прынёс ім прабачэнне і дар свайго жыцця. Не толькі Апосталам, але ўсім людзям да канца часоў дае сваю ласку праз сакраманты. Заахвочвае нас з радасцю чэрпаць з крыніцы збаўлення:

   “І хто прагне, няхай прыйдзе, і хто хоча, няхай возьме ваду жыцця дарма”. (Ап 22, 17).

   “Хто Мяне спажывае, далей будзе прагнуць, а хто Мяне п’е, далей прагнуць будзе” (пар. Сір 24, 21).

   У Катэхізісе Каталіцкага Касцёла чытаем: “Калі ў святы вернікі прымаюць Цела Сына, яны ўзаемна абвяшчаюць сабе Добрую навіну аб тым, што ім быў дадзены залог жыцця. Падобна і анёл сказаў Марыі Магдалене: “Хрыстос уваскрос!”. Цяпер жыццё і смерць перадаецца таксама таму, хто прымае Хрыста” (ККК 1391).

   Кожную нядзелю, удзельнічаючы ў Эўхарыстыі, мы ўспамінаем уваскрашэнне Хрыста, складваем Богу падзяку і атрымліваем Яго жыццё.

   “Святая Камунія дзіўным чынам ажыццяўляе ў нашым жыцці тое, што робіць матэрыяльны пасілак у жыцці цялесным. Прыманне ў Камуніі Цела Ўваскрослага Хрыста, “ажыўленага і ажыўляючага Духам Святым”, падтрымлівае, паглыбляе і аднаўляе жыццё ласкі, якое мы атрымалі на хросце” (ККК 1392).

   “Мы абвяшчаем смерць Тваю, Пане Езу, вызнаём Тваё ўваскрашэнне і чакаем Твайго прыйсця ў хвале” – такія словы кажуць вернікі адразу пасля перамянення хлеба і віна ў Кроў Хрыста.

   Эўхарыстыя гэта памятка Мукі Хрыста. Вячэра, на якой мы атрымліваем багатае блаславенства і ласку, гэта таксама залог будучай хвалы. Касцёл ведае, што ўжо цяпер Пан прыходзіць у Эўхарыстыі і праз Яе прысутнічае сярод нас. Аднак Яго прысутнасць закрытая. Цэлебруючы Эўхарыстыю, мы чакаем абяцанай узнагароды і прыйсця нашага Збаўцы. Просім, каб мы маглі вечна радавацца Яго хвалой, дзе з нашых вачэй вытрыцца кожная сляза, бо бачучы Бога такім, Які Ён ёсць, мы будзем падобнымі да Яго і будзем бясконца хваліць Яго.

   Эўхарыстыя гэта пасілак несмяротнасці, лек, які дазваляе нам не паміраць, але жыць вечна ў Езусе Хрысце.

   Езу, узмацні нашую веру, каб мы цанілі Эўхарыстыю так, як першыя хрысціяне, што пад небяспекай смерці удзельнічалі ў Святой Імшы. Распалі нашую любоў, каб мы маглі радавацца Тваім дарам, каб мы сумавалі па Табе і прагнулі сустрэчы з Табой, каб лепш падрыхтавацца да прыняцця Цябе і дзякаваць.

    Падчас Святой Імшы яднаемся з усімі жыхарамі Неба ў адной літургіі, якая адпраўляецца ў Нябесным Еразалеме і на зямлі.

   Святы Ян Евангеліст аглядаў гэта ў візіі на гары Патмос, а потым апісаў у Апакаліпсісе. Убачыў у Небе трон Бога і Баранка, “як бы забітага”, што быў вобразам Хрыста ўкрыжаванага і ўваскрослага, адзінага Найвышэйшага Святара сапраўднай святыні. Таго, хто складае ахвяру і сам ахвяраваны. Бачыў таксама “раку вады жыцця” (…), што выплывала з трону Бога і Баранка, як сімвал Духа Святога. Вялікі натоўп, якога ніхто не мог палічыць, з кожнага народу і ўсіх пакаленняў, родаў і моваў, якія праслаўлялі і аддавалі пашану (пар. Ап 7, 9).

   Дзякуючы ўдзелу ў эўхарыстычнай Ахвяры мы можам прыйсці на дапамогу душам у чысцы.

   Дзякуючы ўваскрашэнню Хрыста, хрысціянская смерць мае пазітыўны сэнс. “Калі мы разам з ім паміраем, разам з Ім і жыць будзем.” – казаў св. Павел (пар. 2 Цім 2, 11). “Я не паміраю, але ўваходжу ў жыццё” – казала св. Тэрэза ад Дзіцяткі Езуса.

   “У хвіліну смерці душа аддзяляецца ад цела, але ва ўваскрашэнні Бог удзяліў нашаму перамененаму целу незнішчальнае жыццё, зноў злучваючы яе з душой. Як Хрыстос ўваскрос і жыве назаўсёды, так усе мы ўваскрэснем у апошні дзень”. – чытаем у ККК (1016).

   Якім чынам гэта адбудзецца, мы не ведаем, гэта вышэй за нашае разуменне. Гэта даступна толькі дзякуючы веры. Святы Павел тлумачыў, што ўсе ўваскрэснуць у сваіх уласных целах, але гэтае цела будзе перамененае ў хвалебнае цела (Флп 3, 21), у цела духоўнае (пар. 1 Кар 15, 44). Каб гэта растлумачыць, ужывае параўнанне да зярна: тое, што сееш, не адразу становіцца целам, якім павінна стаць потым, але звыклае зярно… (пар. 1 Кар 15, 37). Сеецца знішчальнае – паўстае незнішчальнае (пар. 1Кар 15, 42).

   Як я штодзённа перажываю веру ва ўваскрашэнне?

   Ці я жыву у асвячаючай ласцы?

   Ці памнажаю яе праз частае прыняцце святых сакрамантаў?

   Ці я стараюся, каб хворыя ў маёй сям’і прыступалі да святых сакрамантаў? Ці я не баюся размаўляць з імі аб добрым прыгатаванні да адыходу да вечнасці?

   Ці я памятаю пра ахвяраванне адпустаў за памерлых?

   Уваскрашэнне Хрыста гэта найвялікшы цуд і фундамент нашай веры. Факт уваскрашэння Пана Езуса не адразу быў прыняты вучнямі. Толькі шматразовае аб’яўленне Ўваскрослага развеяла іх сумненні і ўцвердзіла веру так, каб яны маглі стаць сведкамі Пана.  

   Аднак, акрамя гэтых доказаў, што даваў Езус на тое, што Ён жыве, не ўсе хацелі прызнаць гэтую праўду. Падкупленыя ахоўнікі, хоць і бачылі Анёла, адсуваючага камень, і былі ўражаныя Яго бляскам, распаўсюджвала хлусню. Можна супярэчыць праўдзе і дайсці да такой цвердасці сумлення, робячы крыўду не толькі сабе, але і свядома старацца закрыць дарогу да шчасця.

   Хоць мы не можам нікога асудажць за дрэнныя намеры, мусім таксама трэзва глядзець на рэчіснасць, думаць лагічна і самастойна, а таксама заўважаць пагрозы для нашага духоўнага жыцця. Асабліва чуйнымі і ўражлівымі мы павінны быць у тым, што датычыцца веры дзяцей і моладзі.

   Ці я з’ўляюся сведкам уваскрослага Хрыста для людзей вакол мяне?

   Ці мая прысутнасць на нядзельнай Эўхарыстыі, пабожнасць, паводзіны з’яўляюцца знакам веры для маіх дзяцей, сям’і, знаёмых?

   Пане Езу Хрысце, узмацні нашую веру ў Тваё ўваскрашэнне, каб яна фармавала нашае штодзённае жыццё. Адары нас спакоем. Дай нам адвагу і моц, каб мы былі Тваімі сведкамі. Амэн.

Перакладзена з польскай мовы.

Арыгінал: Nie żyjemy dla siebie. Wynagrodzenie za grzechy świata.